Wylęgające się larwy żerują najpierw w grupie, a następnie rozpraszają się. Żerowanie w okresie wegetacji bukszpanu jest zróżnicowane przestrzennie. Wiosną większość larw żeruje w dolnych partiach krzewów. Latem żerują w środkowych partiach, a jesienią na liściach w górnej części, co powoduje zamieranie roślin. Larwy ostatniego stadium, w przypadku braku liści, mogą żerować na pędach, wygryzając łyko. W Europie Środkowej owad ten zimą przechodzi obowiązkową diapauzę, trwającą co najmniej osiem tygodni. Zimujące gąsienice mogą przetrwać spadek temperatury do -30°C, co w północno-wschodniej Polsce nie jest rzadkością. Według badań nad modelem fenologicznym ćmy bukszpanowej opartym na temperaturze i fotoperiodzie, najbardziej krytycznym parametrem okazała się temperatura minimalna. Model pokazuje, że wyższe temperatury związane z globalnym ociepleniem mogą znacząco zwiększyć liczbę pokoleń szkodnika w ciągu roku i mogą prowadzić do nakładania się kolejnych pokoleń oraz zimowania gąsienic w różnych stadiach rozwojowych, co prawdopodobnie spowoduje, że gatunek ten osiądzie w Europie na stałe. Na chwilę obecną ćma bukszpanowa nie ma naturalnego drapieżcy, jednak w miarę upływu czasu prawdopodobnie pojawią się wrogowie naturalni.